چرا انقدر نوشتن خاطراتمان را دوست داریم؟

حتی وقتی که هنوز زنده ایم، دوست داریم وجودمان را مثل سگ هایی که به شیر آتش نشانی شاش می کنند ثابت کنیم. عکس های قابکرده مان را، دیپلم هایمان و کاپ هایمان را که روکشی از نقره دارند به نمایش می گذاریم. حرف اول اسممان را روی ملحفه هایمان میدوزیم. اسممان را روی تنه ی درخت ها حک می کنیم و یا با خطی بد روی دیوارهای دستشویی می نویسیم. همه این ها به خاطر وجود یک احساس است. امید! یا به عبارت ساده تر جلب توجه! دست کم در پی یک شاهد هستیم. نمی توانیم خاموش شدن صدای مان را که شبیه به رادیویی که از کار می افتد و در نهایت ساکت می شود، تحمل می کنیم.

#آدمکش_کور

#مارگارت_اتوود